علفزار؛ نمایش رادیویی ستون حوادث

سینمای ایران و محدودیت هایی که دارد بلاشک نمی تواند روایت کننده داستان تجاوز چهار برادر به زن هایی شود که در استخر و در حالت مست هنگام شنا کردن هستند و این قصه زمانی با سمپاتی مخاطب همراه می شود که بتواند عمق فاجعه را به تصویر بکشد، در غیر این صورت سینما کنار می رود و بیشتر نمایش رادیویی می شود.

فیلم از جایی خسته کننده می شود و عنصر متحرک خود را از بین می برد، درست زمانی که سوراخ های فیلمنامه رو می شود و سوال مطرح می شود که چطور یک شهردار یک باغ برای تفریح فرزندان خود ندارد که از آفت های احتمالی در امان باشد.

فیلمسازان سینمای ایران و به خصوص فیلم اولی جوگیرانه به دنبال مسئله آقازاده هستند، حال که این سوژه دیگر آنقدر پرداخت شده است که دیگر به ضد خودش تبدیل شده و در آخر چیزی نمی ماند جز یک سری شعار که فیلمساز، غلو شده آنها را مطرح می کند.

بهرام رادان که فیلم قبلی اش در مقام تهیه کننده (گربه سیاه) به موضوع بلاگرها ورود کرده است و آنها را به چالش می کشد،  در این فیلم هم همراه قوه قضاییه می شود و به جای اینکه پرونده را به دست پلیس دهد آنرا در اختیار بازپرس می گذارد و سوژه ها و چگونگی مواجهه با آنها مشابه هم است.

جدای از فیلمنامه و ساختار اجرایی ضعیف در یک لوکیشن محدود بدون نمایش حتی یک پلان از شب حادثه اما در نوع بازی و پیشرفت پژمان جمشیدی نمی توان تردید داشت که حتما تاکنون بهترین و پخته تریت اجرای او است.