بی مادر؛ تکیه به تجربه های امتحان پس داده

فقدان ایده جدید در فیلمنامه و کارگردانی بزرگترین آفت این روزهای فیلمسازان اول جشنواره است و خروجی اش فیلم هایی از نوع بی مادر و ماهان است که نشان از یک تنبلی جدی در پیدا کردن سوژه است.

فیلم با اینکه از بازیگران شناخته شده برای نقش ها استفاده می کند اما انتخاب شان هم براساس روش های امتحان پس داده است مانند امیر آقایی که از فیلم بدون تاریخ و بدون امضا آمده است.

بی مادر علاوه بر فیلمنامه در اجرا هم دچار لکنت جدی است و علی رغم بهره گیری از مسعود سلامی به عنوان فیلمبردار اما به میزانسن هایی رسیده که جزو میزانسن های منسوخ شده در سینما است مانند تکرار بیش از حد قرار گیری دو بازیگر در یک قاب که به پهلو به هم نشسته اند و به خارج از قاب نگاه می کنند.

با وجود ظرفیت جدی فیلم برای نمایش یک ملودرام اشک انگیز که محبوب عده ای از مخاطبان سینمای ایران است اما فیلمساز با جدی نگرفتن و استفاده نکردن درست از الگوی ژانر به بن بست جدی برای نجات فیلم برمی خورد و دست آخر فیلمی که می توانست با همان الگوهایی که وام گرفته است حداقل به یک فیلم متوسط برسد اما نشان می دهد که نمی تواند یک کپی کار خوب هم باشد.