کنسرتینو؛ احترام به موسیقی و مخاطب

همیشه جای خالی یک برنامه موسیقی محور که پشتش به یک قدمت و سلیقه محترم باشد حس می شد به خصوص در زمانه ای که همه جور صدایی به عنوان قطعه موسیقی به مخاطب تحمیل می شود، در میدان رقابت پلتفرم ها که هر کدام در گوشه ای از کنداکتور خود، یک برنامه موسیقی محور را با هجویات و لودگی در هم آمیخته اند و صداهای ناهنجار را پخش می کنند، برنامه «کنسرتینو» به میزبانی علیرضا عصار که در پیشینه خود نشان داده به هر شکلی علاقه مند به حضور در صحنه نبود و هشت سال سکوت خود خواسته را داشت، این بار غافلگیرانه اجرایی تخصصی در خدمت موسیقی به معرفی خواننده و گروه های کمتر شناخته شده می پردازد که تاکنون فرصت معرفی را به مخاطبان نداشتند و در «کنسرتینو» فضا برای اجرای چند قطعه در یک بستر حرفه ای در کارگردانی تلویزیونی و طراحی صحنه که صدای موسیقی به خوبی شنیده شود، مهیا است.

«کنسرتینو» نه می خواهد مسابقه استعدادیابی باشد و نه یک بازی با موسیقی، بلکه به دنبال ارائه چند شاخه موسیقی با کیفیت است که در وهله اول به شعر و ملودی پایبند باشد، از یک سو پاپ و تلفیقی و از سوی دیگر موسیقی راک را روی صحنه می آورد که در روزگاری این سبک زیرزمینی بود و کمتر در ویترین موسیقی ما جدی گرفته می شد اما حالا در اینجا صاحب یک استیج جدا است و در اولین برنامه آن گروه «اوهام» از پیشگامان این حوزه اجرای تمیزی را انجام می دهد.

علیرضا عصار به عنوان میزبان در اجرا تلاش کرده تا یک بده بستان رفاقتانه با ارجاع های تاریخی از جنس موسیقی با هر خواننده داشته باشد تا طرف گفتگو هم احساس راحتی و میزبانی داشته باشد و حرف هایی مطرح شود که تا حالا شنیده نشده باشد، برای مثال می توان به برنامه ای اشاره کرد که در آن آرمان گرشاسبی بعد از اجرای دقیق و هنرمندانه اش از شرایط خلق چندین قطعه مهم خود پرده برداشت و از جدایی اش با «چارتار» با یک دل خوش یاد کرد یا حضور «حامد بهداد» در یک قاب متفاوت فارغ از نقش ها و مصاحبه های پرشمارش با موضوع سینما اما این بار با تواضع از روند آشنایی اش با علیرضا عصار و موسیقی خراسان حکایت کرد.

«کنسرتینو» در نگاه اول این ظرفیت را داشت که یک برنامه شلوغ و پر زرق و برق باشد و پشتش را به حضور چند سلبریتی گرم گند اما توجه جدی سازندگانش به کیفیت بصری با تصویر برداری مناسب هر ژانر موسیقی و همچنین طراحی صحنه و حضور بدون مزاحمت حاضرین با یک چراغ در وسط میزهایشان از آنها یک شنونده حرفه ای موسیقی ساخته است که حضورشان منجر به لکنت در اجرا نمی شود، نزدیکی دو استیج با دو گونه متفاوت از موسیقی ، نشان از در آمیخته شدن سلیقه ها زیر یک سقف است که امروزه می بایست جنبه تحمل سلیقه های مختلف را در میان اکثریت مردم جا انداخت، این فرصت مناسبی است که آثار همه هنرمندان کم نام و نشان را که در این شرایط پرچم موسیقی را بالا نگه داشتند و به آن اعتبار بخشیدند را به خوبی معرفی کرد.

این برنامه ظرفیت بسیاری برای توجه به جوانان و جهت دهی سلیقه موسیقی میان علاقه مندان خود را دارد و از سوی دیگر بستر مناسبی برای سرگرمی درست که مخاطبان نماوا می توانند لذت تماشای یک کنسرت را با صدای بلند تجربه کنند و امید می رود با حفظ تداوم این برنامه با شناخت کافی از موسیقی فراگیر در استان ها به سمت معرفی موسیقی بومی هم رفت که جای استیج آن در این برنامه خالی است.