وقت مردن نیست؛ بازگشت به نقطه صفر

«وقت مردن نیست» در زمانه ای پشت خط اکران ماند که همه گیری کرونا در حال اوج گرفتن بود و جان بسیاری از جیمزباند دوستان را هم گرفت و فرصت دیدن اخرین جیمزباند با دنیل کریگ هم حسرتی تا ابد برای آنها ماند، شوق دیدن جیمزباند بعدی طی این سالها بلافاصله بعد از دیدن قسمت تازه مثل خُره به جان می افتد، در این مجموعه جدای از نوستالژی و تاریخی که در بطن آن وجود دارد، اون اصالت گره خورده در آدمها و فضا قابل تقلید نیست با این که ظرفیت تولید این قِسم کارها در سینما و سریال سازی افزایش چشمگیری داشته است اما جیمز باند عالم دیگری دارد.

در حالی که ساخت آخرین جیمز باند با دنیل کریگ تبدیل به موضوعی مهم شده بود و حتی در طول تجربه تماشای «وقت مردن نیست» روی خود فیلم سایه انداخته بود و  از سوی دیگر انصراف سام مندس از ساخت ادامه «اسپکتر» و به توافق نرسیدن با کریستوفر نولان، پروژه ساخت جیمز باند جدید را وارد چالش جدی کرد اما انتخاب کری فوکوناگا که سریال کاراگاه حقیقی را در کارنامه داشت و توانسته در همین فیلم هم صحنه های اکشن واقعی را خلق کند، انتخاب خوبی بوده است، چراکه توانسته در اجرا ضمن حفظ اون هویت اصلی اکشن باند به یک ترکیب درستی از ایده های تازه هم برای این مامور جاسوسی برسد و حتی در جاهایی او را هم به چالش بکشد که باند سابق جواب نمی دهد و دنیای تازه نیازمند یک جیمز باند بروز است که به دستاوردهای نوین مسلط باشد و سلاح های جدید کشتار جمعی را هم بشناسد.

فیلم بی مورد طولانی است و روده درازی اش زیاد است و اصرار به قرار گیری در آن فرمول دوصفرهفتی، فیلمساز را محدود کرده است که مثلا صحنه مربوط به درگیری در جنگل و گروگان گیری را داشته باشد یا اضافه کردن وجه خونسردی احمقانه به آدم بد داستان که اساسن به ضد خودش تبدیل شده است و راه هرگونه گشایش داستانی را گرفته است.

اینکه سازندگان به این باور رسیدند که تنها ساخت ماشین و یک سری ادوات همیشگی دیگر برای باند چاره ساز نیست خودش یک دستاورد است و حالا که دنیل کریگ هم گرده خستگی و بازنشستگی را می توان روی آناتومی بدن او هم حس  کرد و حالا وقت پوست اندازی جیمزباند جدید است که دیگر باید این مامور دوست داشتنی با شمایل تازه و بروزتر وارد میدان شود.