وقت خداحافظی با یاران پروفسور! / سرقت به پایان رسید

پیشتر درباره این سریال نوشتم و همچنین امتیازات آن در جزییات شخصیت پردازی و پیچیدگی های داستانی که توانسته مخاطب را هم به اوج هیجان برساند اما در پنج قسمت دوم فصل آخر با یک آشفتگی جدی مواجه هستیم که شتابزدگی در تولید شاید عنصر جدی آن باشد به طوری که دیگر سریال توان روایت موازی اتفاقات را در لحظه ندارد و در این میان زمان را هم گم می کند و آن استدلال ها و تصمیم گیری درست در اوج بحران از سوی فرمانده عملیات هم به حاشیه رانده شده است و به جایش فلاش بک کمک بسیاری می کند و همینطور حذف نشدن شخصیت کاریزماتیکی چون برلین توانسته توازن را حتی در نبود توکیو حفظ کند.

سرقت همانطور که پرفسور برنامه ریزی کرده بود به درستی پیش می رود اما همچنان ماجراجویی درست نویسنده در خلق بحران ادامه دارد و با اضافه کردن شخصیت های قبلی برای اینکه تعادل و تغییر فضا درست پیش رود و جدال نابرابر را به درستی پیش می برد اما فشار جدی کمپانی بر روی پایان خوش منجر به تغییر مسیر جدی سریال مانی هیست شده است به طوری که بعد از حذف توکیو حتی با چالش های سخت تری که برای تیم سرقت می افتد اما شخصیتی از بین نمی رود تا به یک پایان خوش برسیم و این روحیه محافظه کاری ما را با یک سریال ترسو طرف کرده است که نگران بیانیه و جمع کردن امضا هم برای تغییر پایان می شود مانند همان اتفاقی که برای اچ بی او با گیم اف ترونز افتاد اما اینجا نتفلیکس است و همه چیز فدای او می شود.

مانی هیست کاری شد که در ذهن ها می ماند و سریالی نشد که روی یک موج خیالی سوار شده باشد مانند اتفاقی که برای اسکویید گیم افتاد، مانی هیست یک سریال انسانی است که می خواهد جای درستی قرار گیرد.