ناتور دشت؛ وقتی جرات نشان دادن بحران را نداری ، امید پایانی تزریقی و مضحک است

اولین قدم در خلق جذابیت برای تماشا یک فیلم با محوریت این حادثه، باید در فیلمنامه این دلهره و فراگیر شدن حادثه به خوبی منتقل می شد اما فیلمساز نتوانسته بحران را به درستی اجرا کند و این حادثه را به مسئله مخاطب تبدیل کند و به‌همین دلیل است که مخاطب از فیلم جلو می زند.

جغرافیایی که فیلم در آن قرار دارد،بدون هویت مکانی و گويش است! در حالی که این حادثه اگر با مناسبات منطقه گره می خورد،می توانست اثرگذار باشد.

فیلم تا ملاقات آیهان (میرسعید مولویان) و بایرام (علی مصفا) چیزی ندارد جز یک سری رفت و آمدهایی بدون کارکرد و فیلمساز این فرصت را از خود می گیرد تا در مخاطبش نفوذ کند.

تکلیف فیلمساز با موضوعش مشخص نیست، زمانی می‌توان به سمت ساخت این فیلم رفت که پشت پرده تازه ای از ماجرا را بخواهیم در فیلم ببینیم یا به نوعی بخواهد برگ آس را رو کند، مثلا در این موضوع می شد به نقش دخالت بلاگرها اشاره کرد و یک چالش هشدار آمیز را در فیلم قرار می داد.

مخاطبانی که در آن چهار روز گم شدن دختر بچه، پیگیر اخبار وی بودند،لحظات سخت و دلهره آور تری از فیلم ناتور دشت را تجربه کردند،