ماده؛ وقت بازیگوشی با ژانرهاست

فیلم داستان سلبریتی «الیزابت اسپارکل» با بازی دمی مور را روایت می کند که برنامه ورزشی صبحگاهی یک شبکه تلویزیونی را اجرا می کند و در حالی که در ظاهر کارش موفق است اما مدیر شبکه تصمیم به برکناری او می گیرد تا یک چهره جوان را جایگزین او کند، او که خود را بازنده این تصمیم می بیند با تزریق یک دارو نسخه جوان و بهتری از خود را خلق می کند!

ایده جسورانه فیلم در ابتدا برای نقد جریان نگاه زن ستیزانه ، خیلی بی رحمانه به نظر می آید اما سینما با خود ابزار بازیگوشی خوبی را جلوی پای فیلمساز می گذارد که می تواند جهان دیگری را بسازد، پس ایده کم کم پروبال می گیرد و تبدیل به یک فیلمنامه ای می شود که هرآنچه فانتزی ذهنی فیلمساز است در آن رنگ واقعیت می گیرد.

فیلم به درستی نگاه روان شناختی آدمها را به چالش درونی و بیرونی برای مخاطب تبدیل می کند، در جایی که الیزابت یک شخصیت رانده شده و بی مصرف می شود را مقابل شخصیتی می گذارد که لحظه به لحظه هایش برای مخاطبان بسیاری مهم می شود و این تفاوت تنها در زیبایی و دلبری است که شخصیت سو با بازی خوب و سخت مارگارت کوالی دارد ، این تفاوت سبک زندگی میان دو آدم با یک ذهنیت و دانش می تواند برای تفکر هر فردی خطرناک باشد که حال زندگی چگونه است یا زندگی می توانست به چه شکل باشد! دو گانگی فکری که آسیب های خودش را دارد.

استفاده فارژا از لنزهای اغراق آمیز چشم‌ماهی، پلان ها را بهت زده می کند و فضایی سرگیجه‌آور و خفه‌کننده به وجود می‌آورد. حتی در صحنه‌های اندک خارجی فیلم، دوربین بر چهره او متمرکز می‌ماند؛ گویی زندگی الیزابت در چارچوب تنگ تصویر بی‌نقص او از خودش گیر افتاده است!

فیلمساز خیلی خوب از جایی دعوای اصلی اش را از مدیر شبکه و پایه گذاران چنین عقیده تبعیض آمیزی در جهان که کم هم نیستند، درگیری و چالش اصلی را بین دو شخصیت می برد که وجه حسادت دو زن، الیزابت به سو جدی می شود که تا مرز نابودی پیش می رود. کورالی فارژا علاوه بر تلفیق هوشمندانه ژانرها توانسته موضوعات جدی اش را هم تلفیق کند و آن انسجام مورد نظر را به فیلمنامه دهد، هر چند که برگزیده شدن فیلمنامه آن در کن، اغراق آمیز به نظر می آید.