فصل دوم بازی مرکب؛ همه چیز فدای سرگرمی

انگیزه و هدف گذاری با بدنه داستان همخوانی ندارد و تراژدی غم انگیزی که با مخاطب در فصل یک همراه بود ، در فصل دوم جایش را به هیجان داده است، هیجانی که تولیدکنندگان آن با خلا داستانی خود سریال در معابر خیابان های شهر ایجاد کردند.

«بازی مرکب» فصل دوم در شخصیت پردازی دچار لکنت است و به جای بازگشت به بازی ها می توانست تمرکز شخصیت اول داستان را روی یک انتقام سخت بگذارد و برای مواجهه دوباره با جهان بازی ها برنامه ویژه تری را ترتیب می داد اما کل داستان را با ایده های بسط نیافته در دل درام تلف می شود، گویی که با کلیپ های بهم پیوسته برای اینستاگرام مواجهیم.

فقر در بازی مرکب دستمایه کار کثیف و الگوی کثیف شده است و ارائه نسخه که فرد بدون پول بهتر است بمیرد برای مردم جهان نمی تواند نسخه مناسبی باشد، به خصوص که مخاطبان این سریال را تمام سنین تشکیل می دهد.

بازی مرکب نیازمند یک درام پرتعلیق میان شرکت کنندگان را داشت، حتی در جاهایی احساس می شود که این شرکت کنندگان هم مخاطب فصل اول بودند و دیگر خبری از تردیدها و ترس ها نیست، این که بازی مرگ و زندگی چقدر می تواند روی آدم ها تاثیر بگذارد در میان اکثریت شخصیت ها دیده نمی شود.

وقت آن رسیده بود که دوربین بیشتر به برگزار کنندگان هم نزدیک شود و این مجهول نبودن شخصیت ها را تنها به یک کاراکتر محدود نکند و دعوا را میان خودی ها ببرد و در این میان شرکت کنندگان هم فرصت بهتری برای از جا بلند شدن دهد.