غریزه؛ فرصت تماشای فیلمی در خدمت سینما

«غریزه» فیلم تازه سیاوش اسعدی در حالی در بخش سانس ویژه جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد که تماشای آن مانند درمانی بر ذهن خسته از دیدن فیلم های ضعیف جشنواره بود، فیلمی که جهان خودش را در اقلیم ساخته شده ذهنی، فیلمسازش می سازد و برخلاف فیلم های قبلی اسعدی به شخصیت های اصلی اش، بیشتر نزدیک می شود و تلاش کرده که این نزدیکی را در یک فضای بحران زده اما به زیبایی برای مخاطبش، تصویر کند.

بزرگترین چالش ساخت چنین فیلمی که کارگردانش به دنبال تجربه ای شبیه فیلم های خاطره انگیزی مثل سینما پارادیزو و مالنا است ، حس باور پذیری آن برای مخاطب ایرانی است که اسعدی با درک این موضوع به سمت ساخت فیلمی رفته است که یک دوره نزدیک به بلوغ را روایت کند، دوره ای سخت و پر از پرواز به سمت جاه طلبی که همواره با سرکوب همراه می شود.

«غریزه» جدای از برگ برنده ای که به واسطه دو بازیگر اصلی اش دارد ، در فیلمبرداری،چهره پردازی،موسیقی،طراحی صحنه و صداگذاری دقیق و پر از جزییات در هم تنیده شدن سکانس ها، به زیبایی و در خدمت فیلم و جهان فیلمساز کمک کردند تا «غریزه» فیلمی شود که برای مخاطبش، خاطره خوبی را از تماشا به یادگار بگذارد.

در فیلم «غریزه» همه عناصر به خوبی کنار هم قرار گرفته اند، فرم در خدمت داستان است و فیلمساز نشان می دهد، تسلطش بر لحن روایی اش را چنان با شناخت در پیش گرفته است که از فیلم بیرون نمی زند، موقعیت امروز آدم هایش را مدیون زمانه خود می کند و از غریزه برای برهم زدن نظم بهره می برد، تمایلی که به سمت خشونت هم پیش می رود و دست آخر این تزویر است که بر جای می ماند.

امید می رود که فرصت تماشای «غریزه» در وضعیت آشفته امروز سینمای ایران فراهم شود.