دو قطبی سازی جشنواره در زمانه وفاق ملی!

جشنواره فیلم فجر در حالی به روزهای پایانی خود نزدیک می شود که کیفیت پایین فیلم های بخش مسابقه، این دوره را به لحاظ کیفیت ، جزو سال های بد ادوار مختلف فجر بدل کرده است که البته نقش مدیریت مخرب پیشین سینما برای این وضعیت کنونی غیر قابل کتمان است اما یک تصمیم اشتباه هم بر این باز نمایی افت و نقصان ها بی تاثیر نبوده و آن هم نمایش فیلم هایی تحت عنوان «سانس ویژه» در سینمای رسانه ها است که می توانست در همان بخش مسابقه تلفیق شود، فیلم هایی که به لحاظ ممیزی، مسئله ای نداشته و حتی فیلمی مثل فروغ برای طیف اصول گرا بیشتر مورد پسند بود. ممکن است گفته شود نمایش این فیلم ها برخلاف آیین نامه بوده که این موردهم مورد پذیرش نیست، چراکه برخی فیلم هایی که برای بخش مسابقه انتخاب شده اند ،برخلاف ضوابط آیین نامه سالها قبل با اسم دیگری متقاضی فجر بوده و انتخاب نشده اند و یا رونمایی شان قبلا در فستیوال های خارجی صورت گرفته است .
به طور مثال «رکسانا» ساخته ی پرویز شهبازی که در تکرار همان جهان مورد علاقه ی سازنده اش ، اگرچه فیلم پیشرویی نسبت به جامعه امروز نیست و جا دارد شهبازی نگاهش را به نسل امروز وسعت دهد اما می توانست در بخش مسابقه حضور داشته باشد و مدیران جشنواره به جای دو قطبی ای که شکل داده اند ، فجری یک پارچه و با کیفیت می ساختند.
متاسفانه جشنواره با این تصمیم اشتباه، فضایی را به وجود آورده که همزمان صبح ها فستیوال ارگانی ها باشد ، و‌شبها همنشینی آدم های آن سینمای دیگر ، و مشخص است در این فضا ارباب جرائد و‌روایت سازان و خبرنگاران فیلم های برگزیده شان را از میان فیلم های سانس ویژه برگزینند، همان طور که در ابتدای جشنواره در مطلبی نوشتیم که سانس ویژه بر بخش مسابقه سایه خواهد انداخت.