حیثیت گمشده؛ بدون عیار

«حیثیث گمشده» بعد از پخش نه قسمت به پایان رسید، سریالی که در ادامه محصولات لات بازی و گردن کشی و چاقوکشی ساخته شده است تا مخاطب را میخکوب نگه دارد اما فیلمسازش در دومین تجربه اش بعد از سریال «سقوط» نشان داد که در تربیت حس و ارتباط با مخاطبش و هدایت بازیگران دچار مشکل جدی است، شخصیت هایش در اثر جا نمی افتند و کنش مندی شان هم فیک و بی روح است و الگوریتم شخصیت پردازی اش دچار مشکل است و بیشتر کاریکاتور هستند تا شخصیتی که عیار خود را نشان دهند.

مهدی حسینی نیا هم آمده تا بعد از چند نقش فرعی، حالا در یک محصول تازه پلتفرمی با نقش اول حضوری متفاوت داشته باشد اما به دلیل عمق نداشتن شخصیت و فضای تحمیل شده در سریال، نمی تواند به یک قهرمان پاشنه ورکشیده مصلح پیش برود، حتی فیلمساز می خواهد یک رفاقت بین امیر و اسماعیل شکل دهد اما چون جنس این رفاقته کم مایه است، نمی تواند شکل بگیرد و درنمیاد و با سرنوشت اسماعیل هم آب از آب تکان نمی خورد.

تلاش فیلمنامه نویس برای جمع کردن یک داستان بدون پیچ و خم در پایان با رو کردن شخصیتی که در حاشیه قرار داشت هم نشان می دهد که یک آس را برای خود در طول هشت قسمت کنار گذاشته بود اما نمی دانست که مخاطب دستش را خوانده بود.