بی رویا؛ سقوط خودخواسته

فیلم می خواهد از روایت یک قصه ساده به فضای درهم روانی شخصیتش برسد و آش شله قلمکار را آنقدر هم می زند تا بوی سوختگی بگیرد و از این دستپخت به یک شمایل ایده آل برسد اما انتخاب سوژه به قدری پر ریسک است که یک حرکت اضافی به کل فیلم را از بین می برد و به همین خاطر است که پایان فیلم با یک کپشن تمام می شود که اصلا در خود فیلم نیست.

قرار گیری شخصیت در موقعیت سخت که نمی تواند خودش را ثابت کند که چه کسی است جزو درام های امتحان پس داده است اما در فیلم بی رویا، این درام به قدری ضعیف پرداخت می شود که گویی تنها خود کارگردان می داند چه خبر است و برای خودش فیلم را ساخته است، هرچند که نشان می دهد در بازی گرفتن و حرکت های دوربین اندازه قاب را می شناسد اما فیلمنامه آن غنا و عیار را برای یک فیلم کامل بدون لکنت را ندارد.