برو بیرون؛ گناه نابخشوده

«برو بیرون(get out)» به کارگردانی جوردن پیل است که در اکران سال 2017 توانست علاوه بر رضایت مردم بین منتقدان سینما هم به عنوان یک اثر ترسناک روانشناسانه محبوب شود اما آنچه که این فیلم را به رضایت مخاطب وا می دارد، بیان انسانی و نگاه درستی است که به معضل تبعیض نژادی می شود و حتی با گذشت سالها و پرداخت متفاوت سینمای آمریکا به این موضوع اما همچنان این موضوع می تواند دستمایه فیلم ها در ژانرهای متفاوت شود که «بروبیرون» علاوه بر حفظ اون اشل موضوعی ژانر محبوبی را برمی گزیند و از ژانر استفاده درستی می کند و نه زیاد چاشنی فانتزی به آن می دهد که به ضد خودش تبدیل شود و نه از ژانر آنقدر دور می شود که کار را لوس کند اما البته یک جاهایی مانند دویدن سرایدار به سمت کریس و یا سرایدار زن از اضافی های فیلم است که ابتدای فیلم را دچار اختلال می کند.

«بروبیرون» داستان یک جوان سیاه پوست به نام کریس را روایت می کند که برای آخر هفته قصد دارد به اتفاق دوست دختر خود رز که سفید پوست است به خانه پدری او برود اما در آنجا با فضایی متفاوت روبروی می شود که قصد دارند از او به عنوان یک برده جنسی استفاده کنند اما هر چقدر که فیلم در روایت داستانی بدون لکنت جلو می رود اما در موضوع روانشناس کم دارد به طوریکه اگر همان شب اول کریس از اتاقش بیرون نمی رفت و با مادر رز صحبت نمی کرد،در حالی که پیش از مهمانی هم بود کل داستان و مسئله هیپنوتیزم روی زمین می ماند و یا همان مسئله فلش زدن که اصلا مشخص نیست که چرا اینها دربرابر فلش زدن از اون وضعیت بیرون می آیند، حفره های فیلمنامه کم نیستد اما روایت تقریبا درست جلو میره به طوری که به اون حد ستم تبعیض نژادی آزار دهنده می شود و این فیلم پیام مهمی را برای دولتمردان آمریکا بعد از روی کارآمدن دوباره یک رییس جمهور سفید پوست بعد از اوباما دارد، چراکه فیلم درست به سال ساخت خودش اشاره مستقیم دارد و نشان می دهد که ماموران پلیس این دوره بسیار در برابر این موضوع ضعیف هستند که از این فضاها برای تمسخر استفاده می کنند.

«بروبیرون» همانطور که از عنوان فیلمش می آید تلاش برای حذف سیاه دارد و آن هم در دوره ای که گویی در آمریکا این یک مسئله حل شده است، فیلمساز بستر بسیار درستی را برای روایت انتخاب می کند و الگوهای این سالهای ژانر ترستاک را بیرون ریخته است و روایت را فدای الگوهای اشتباه نکرده است همانطور که استنلی کوبریک در «درخشش» چنان از جک نیکلسون یک شخصیت متفاوت و ترسناک می سازد در اینجا هم از خانواده ای که منطقی و مهربان هستند یک موجوداتی می سازد که تصورشان بسیار سخت و آزار دهنده است.

«بروبیرون» نمونه خوبی از یک فیلم خارج از پورداکشن بزرگ است که درست ساخته شده و می تواند برای کسانی که تنها به دنبال ترس های کاذب هستند آموزش مناسبی دهد که حقیقت می تواند به تنهایی ترسناک باشد.