بازی خونی؛ بدون آرمان

وقتی فیلمی براساس یک سری مستند و عکس ساخته می شود، صحبت از انسجام روایی و فرم دیگر شوخی است، شخصیت ها هم متزلزل و بدون آرمان که تنها وظیفه آنها را کنار هم قرار داده است، سهم مهم مردم در دفاع از آمل که به هزار سنگر معروف است در اندازه یک تیتر باقی می ماند و در فیلم نمی بینیم.

داستان با توجه به اینکه در جغرافیای مشخص روایت می شود، باید فضاسازی فیلم در خدمت باورپذیری و پیش روی درست فیلمنامه باشد اما فیلمساز نتوانسته اتمسفر وقایع تلخ رخ داده را به درستی اجرا کند و صحنه‌های جنگی در داخل شهر را  در لانگ شات نشان نمی دهد و دوربین هم کار ویژه ای نمی کند و در خلاق ترین روش از چرخش استفاده می کند که در برخی جاها هم تصنعی می شود.

اینکه از ارسطو خوش رزم؛ بهترین بازیگر نقش اول مرد جشنواره گذشته چنین بازی ضعیفی بگیری که فقط فریاد بزند و بازی غلو شده ای را به اجرا دربیاورد در نوع خود منحصر است.