اولین واکنش ها به مگالوپلیس آقای کاپولا / مانیفست درهم و برهم و فوق‌العاده!

به گزارش سینماناب،پیتر بردشاو در گاردین، از پنج، دو ستاره به این فیلم داده و در یادداشتی انتقادآمیز این فیلم را یک فیلم بیش‌از حد باد شده و بیش‌از حد کسل‌کننده می‌داند: اگرچه ممکن است پرسش فرانسیس فورد کاپولا: آیا امپراتوری ایالات متحده می تواند برای همیشه دوام بیاورد؟ معتبر باشد، اما بارقه‌های طنز هم نمی‌تواند این تریلر توطئه را از بازی‌های وحشتناک و جلوه‌های کسل‌کننده نجات دهد.

رابی کالین در تلگراف، از پنج، چهار ستاره به این فیلم داده و آن را فیلمی می‌داند که همچون لامپ‌های رنگی و نئونی حس خاصی را به بیننده القا می‌کند، فیلمی که انگار  نقطه‌ی تلاقی سریال ساکسشن و فیلم بتمن فوراِور است. این نویسنده نوشته: ساخت این فیلم برای فرانسیس فورد کاپولا چهل سال طول کشیده است و وقتی از تماشای آن درفستیوال فیلم کن متحیر شده بودم، احساس کردم ممکن است چهل سال طول بکشد تا بفهمم چه فیلمی بوده است.

بیلژ ابیری در ولچر، با یادداشتی سرشار از اسپویل نوشته است: هیچ چیزی در این وصیت‌نامه‌ی شاید نهایی فرانسیس فورد کاپولا نیست که شبیه چیزی از یک فیلم معمولی باشد…مگالوپولیس احتمالا دیوانه‌وارترین فیلمی است که تا به حال دیده‌ام و اگر بگویم از تک تک ثانیه‌های آن لذت نمی برم، دروغ گفته‌ام.

پیتر دبروژ در ورایتی در یادداشتی مثبت، آن را یک فیلم حماسی جسورانه و ناخوشایند درباره‌ی رابطه‌ی عمیق و شخصی هنرمند و هنرش می‌داند، او ضمن تمجید از تلاش کاپولا برای ساخت چنین فیلمی می‌نویسد: مگالوپولیس هرچیزی هست جز سست و کند، و اگرچه برخی از ایده‌هایش آن‌طور که باید طبق برنامه به نتیجه نمی‌رسد، از آن جمله بیانیه‌های اواخر دوران فیلم‌سازی هنرمند مستقلی است که هرگز ایمانش را به سینما از دست نمی‌دهد.

دیوید الریچ در ایندی‌وایر به فیلم نمره‌ی B+ داده است: رویای وحشی و تب‌آلود فرانسیس فورد کاپولا، الهام‌بخش امید تازه‌ای برای آینده‌ی فیلم‌‌هاست…کوپولا با مگالوپولیس، هشتاد و پنج‌سال سال احترام هنری و عشق رمانتیک را در یک مانیفست درهم و برهم و فوق‌العاده صمیمانه و بی‌ریا درباره‌ی نقش یک هنرمند در پایان یک امپراتوری را جمع کرده است.

کافه سینما