اسپین آف خانه کاغذی؛ برلین / مرثیه ای برای پرفسور

اسپین آف خانه کاغذی؛ برلین پیش از هر چیزی به الگوی اصلی خود می بازد و فرمول های موفقیت خانه کاغذی را حتی در جاهایی با اغراق به هجو می کشاند، در نسخه اصلی اجرای دقیق و بی نقص با مختصات پر از جزییات سرقت مساله بود اما در اسپین آف برلین، سرقت به حاشیه رانده می شود و حتی ماهیت خود سرقت برای مخاطب هم جدی نمی شود، چراکه پیچیدگی سرقت و بعد از آن گریز از پلیس به شاخص اصلی سریال تبدیل نمی شود و دوقسمت پایانی صرف سرهم بندی کردن داستان می شود تا اینکه ضرباهنگ طوفانی خودش را نمایش دهد و اثر را نزد مخاطب ماندگار کند.

تلاش الکس پینا برای رسیدن به موقعیت های ابتذال خیانت و درگیر کردن آن با مقوله عشق به بن بست می رسد و در مساله سرقت هم نمی تواند به یک شگفتی برسد و همین علت های ناشناخته در طول داستان منجر به الکن ماندن کلیت داستان می شود، خرده داستان هایی که می تواند هیجان لحظه ای ایجاد کند اما هیچ کدام عمق و آن اجرای دقیق خانه کاغذی را ندارد و تلاش شده با حداقل ها و بدون چالش، صرفا یک اسپین آف ساخته شود.