خانواده فیبلمن؛ بماند به یادگار

«خانواده فیبلمن» استیون اسپیلبرگ روایت زندگی کودکی است که به سینما علاقه مند می شود و در پی این هنر می رود و با آن به کشف رازهایی از دل خانواده خود می برد و یاد می گیرد که با سینما می تواند حقیقت را هم پنهان و عیان کند و نسخه خوبی برای یادآوری آنجایی که سینما یقه آدم را می گیرد و رها نمی کند!

فیلم شروع خوبی دارد، سکانس آغازین فیلم در سالن سینما یکی از نمونه های موفق فیلمبرداری است که سعی شده با جزییات و نگاه ویژه در طراحی صحنه ها به آن پرداخته شود، حالا بعد از این موقعیت و انداختن دلبستگی پسر به سینما به بازنمایی سکانس های دیده شده او می رسیم که با کمک مادرش او می تواند پلان های شکل گرفته در ذهنش را بازآفرینی کند، فیلم هرچه جلوتر می رود به دنبال تکمیل کننده علاقه سمی به فیلمسازی است تا جایی که مادربزرگ از دنیا می رود و شخصیت دایی وارد فیلم می شود که تا حدودی این فضا را می شکند و در آن زمان کوتاه حضورش تصویری خاطره انگیز را نمایان می کند.

فیلم گویا به ناچار یک سری خرده قصه را وارد فیلم می کند مانند مسئله یهودی و نگاه هم کلاسی های سمی به او که در فیلم به اندازه کافی جای خود را پیدا نمی کند یا تصویری که او از جان فورد نشان می دهد با تاکید زیاد روی آن جای بوسه و سیگار برگ کشیدن و یک سری سوال بی ربط که بدرد هیچ فیلمسازی نمی خورد و تنها یک خاطره از دیدار با کارگردانی دارد که فیلم هایش کلاس درس است تا آموزه های دیداری که می دهد.

«خانواده فیبلمن» فیلم صادقانه ای از فیلمساز هفتادوشش ساله اش است که می خواهد فیلمی از کودکی خودش هم در این فهرست طولانی فیلمهایی که ساخته است هم باشد و به احترام این تعداد فیلم خوب ساختن، تماشای کودکی او برای ما هم جذاب است.