سینماناب - #حمیدغفاریان: تی تی سومین فیلم آیدا پناهنده بعد از ناهید و اسرافیل است که هر سه با محوریت زندگی زنان و ارتباط با مردان ساخته شده است، فیلمساز با پیشینه دو فیلم قبلی و در همان جغرافیا، این بار فیلمی کامل تر و سروشکل دارتر را ساخته است که می شود آنرا دید و لذت تماشای آن را به دیگران هم توصیه کرد.

سینماناب - #حمیدغفاریان: عادل تبریزی را از زمان حضور فعالش در پشت صحنه فیلم های سینمایی می شناسم، سینماگری پرتلاش که تصمیم گرفت به تهران بیاید و رویا خود را عملی کند، بسیار سخت کوش است و حالا که فیلم اولش را توانست با جذب سرمایه گذار در شرایط درست بسازد، خودش یک الگو برای کسانی است که امروز بسیار ناامید شده اند و رویا خود را به فراموشی سپرده اند.

سینماناب - #رامین_کیانفر : فیلم ورطه تکراری از الگویی تحت عنوان سینمای اجتماعی ایران است اما قطعن نسخه ای روی اعصاب در اجرا و داستان و نوع روایت کندی که دارد و آدمهایی که در فیلم وجود دارند همه کاریکاتوری از نقش را ایفا کرده اند.

سینماناب - #حمیدغفاریان: پرداخت به قهرمان های وطنی همیشه شعار نهادهای ارگانی صاحب سرمایه بوده است و «منصور» هم در ادامه همان جریان است، جریانی که تحت سلطه یک تعریف از سینما و آن هم سینمای استراتژیک قدم برمی دارد اما سینما قبل از استراتژیک بودن نیازمند دراماتیزه کردن یک واقعه است، این دراماتیزه کردن مهم ترین جلوه در پرداخت فرم و محتوا یک اثر محسوب می شود.

سینماناب - #حمیدغفاریان: حمیدرضا آذرنگ در اولین ساخته اش «روزی روزگاری آبادان» فیلم جمع و جوری ساخته است که به لحاظ پرداکشن زیاد فیلم سختی نیست اما سلیقه و کانسپتی که برای آغاز مسیر فیلمسازی اش به لحاظ داستانی برگزیده بسیار مهم و اساسی است، هرچند که این قصه با اجرایی بهتر از یک کارگردان با تجربه تر می توانست خروجی بهتری را به دنبال می داشت.

سینماناب - #حمیدغفاریان: روح الله حجازی که فیلم قبلی اش، «اتاق تاریک» فیلم خیلی خوبی بود  و یک معضل جدی اجتماعی را عریان مطرح می کرد و برخلاف فیلم های اجتماعی سینمای ایران که دغدغه اجتماعی را با نمایش چرکی اشتباه گرفته اند اما حجازی در آن موقع دست به کار درستی زده بود، هرچند که در جشنواره  و اکران زیاد تحویل گرفته نشد و باعث شد تا فیلمساز مسیرش را به یک فیلمی چون «روشن» تغییر دهد، فیلمی که پر از بی مسئله گی است و تنها به یک روزمرگی پر انفعال رسیده است که از دل شخصیتش هم بیرون آمده است.

سینماناب _ #رامین_کیانفر: مصلحت ارگانی ترین فیلمی است که سازمان های سازنده آن می توانند بدان افتخار کنند چه از لحاظ اینکه به یک فیلم اولی اعتماد کردند و چه از لحاظ اینکه حرف های مطبوع آن ها در فیلم است و چه از لحاظ تولید که در ظاهر بسیار مقرون به صرفه است ، چرا که با یک جمع بازیگران تلویزیون ساخت آن انجام شده است و به لحاظ ساخت و لوکیشن هم آنقدر اتفاق ویژه ای نیست.

سینماناب - #حمیدغفاریان: مسیر کارگردانان سینمای ایران در سیر تاریخی فیلمسازی شان این روزها بیش از هر چیزی نیاز است تا چراغ قوه را روی عقبه آنها بگیریم و با یک فلش بک برویم به چند سال پیش و روزهایی که برچسب ها برای بالا آمدن تبدیل به انگ نبود اما چه کنیم که در سینما جامپ کات هم داریم که ببینیم چه احوالاتی گذشته تا به امروز رسیدیم و حالا وقت تحلیل یکی از همان فیلم ها است.

سینماناب - #حمیدغفاریان: «شیشلیک» ششمین فیلم محمدحسین مهدویان و بهترین فیلم او است، فیلمی که بالاخره مهدویان را مجاب کرد در چارچوب ژانر و سینما، فیلمی بسازد خارج از فضای اشتباه فرمی و داستانگویی فیلم های اخیرش، فیلمی که هم فیلمنامه خوبی دارد و هم شخصیت ها همه به یک شمایل درست از باورهایی که به آنها تزریق شده است رسیده اند و فیلم شروع و وسط و پایان درستی دارد و از وجه درست کمدی که همان شدت بالای تراژدی که تبدیل به کمدی می شود استفاده درستی کرده است.

سینماناب - #هدیه_حدادی_اصل:«شیشلیک»؛ دستپخت جدید محمدحسین مهدویان، تلخ و گزنده است، تجربه جدیدی در کارنامه این فیلمساز حساب میشود که شبیه هیچکدام از کارهای پیشین او نیست،