30نماایران:فیلم صورت خوبی دارد اما در روایت کاملا دست و پا یسته و محافظه کارانه پیش می رود و بیشتر تمرکز جیرانی روی فضا سازی های خاص با آدمهای اندک، شده است و در یک جغرافیا و زمان نامشخص که اثر را دچار تردیدهای بسیاری می کند اما پشت فیلم یک تجربه ناپخته هویدا نیست،بلکه یک نگاهی است که به اشتباه مسیرش را جدا می کند.

30نماایران:در «کارگر ساده نیازمندیم» که اصلا عنوانش هم ارتباط زیادی به ماهیت فیلم ندارد با فیلمی مواحه هستیم که شخصبت سازی در آن به اندازه ای الکن و کوچک است که همه در اندازه یک تیپ باقی می مانند از سحر قریشی تا خود کارگر ساده، البته فیلم به اندازه ای سوژه کوچکی دارد که حتی شخصیت پردازی اگر هم کامل انجام می شود اما باز هم فیلم در همین مسیر سراشیبی قرار داشت.

30نماایران:«انزوا» در میان فیلم اولی ها که مدعی هم است از نگاهی می آید که وابسته به جریان اشتباه «هنروتجربه» است، که همین جریان نشان داده که وجودش برای سینمای ایران آفت های بلند مدت دارد و فیلمساز جوان را در شرایطی قرار می دهد که سینما را آنچه دوست دارد را سبک کند و البته سبکی که استایل نمی شود.

30نماایران:هر حرفی برای بیان در سینما باید شکل دراماتیک خودش را بگیرد و فیلمساز خیلی محافظه کارانه و با ترس این سوژه را دنبال می کند و به جای خلق گره های حساس که تعلیق های خودش را بطلبد به سمت کلیشه هایی رفته که هیچ تعلیقی را به همراه ندارد.

30نماایران:«فراری» می توانست فیلم خوبی باشد اما نگاه داودنژاد به سینما بسیار سهل شده و همین ساده نگاه کردن به این پدیده باعث شده که بدسلیقگی در فیلم موج بزند و حالا نگارنده نمی تواند حتی یک پلان زیبا اشاره کند که همه عناصر زیبایی شناسی در خدمت میزانسن کارگردان باشد.

30نمایران:«آباجان» ابتدا از فیلمنامه ضربه می خورد و اصرار علیمردانی بر نوشتن کاملا اشتباه است، چرا که او تکنسین خوبی است اما نویسنده ای است که به ایده هایش خیلی اعتماد می کند .

30نماایران:همچنان عرصه سینمای دفاع مقدس نیازمند شخصیت سازی است تا موقعیت سازی، همانطور که در «ایستاده در غباز» با شخصیتی مواجه شدیم که ساخته شد و هر تصمیم و رفتار او از نظر مخاطبش درست می آمد و این عرصه همچنان محلی است برای تجربه های تازه با روایت ها جذاب که سینمای ایران در آن آثار شاخصی را داشته است.

30نماایران:«نگار» از یک دنیای اشتباهی و خیالی می آید که مخاطب ابتدا سخت به این دنیا پا می گذارد و زمانی هم که وارد می شود، تمام منطق های داستانی را باید جا بگذارد و با اعتماد به فیلمساز وارد آن دنیای ساخته شده شود.

30نماایران:«ماجان» در داستان بی شباهت با فیلم «زمانی برای دوست داشتن» نیست و پایه اصلی فیلم سیفی آزاد برگرفته از همان قصه است که در پرداخت و ساختار حرف تازه ای ندارند و هر دو فیلم هم برای پخش در مدیوم تلویزیون بسیار مناسبتر هستند.

30نماایران:فیلم داستان نویسنده ای است که با وجود داشتن اصول و تن ندادن به ارتزاق زندگی به هر شیوه ای در مسیری قدم می گذارد که نیازمند واکاوی یک گنجینه است و این گنجینه که می توان از آن به عنوان دفاع مقدس یاد کرد، همچنان می تواند موضوع بسیاری از فیلم ها باشد