سینماناب - #حمیدغفاریان: نقابداران برخلاف دیگر سریال ها که در خلق بحران بسیار محتاط و گاهی کج سلیقه هستند اما در این مجموعه ما با بحران های موازی مواجه می شویم که گره گشایی هر کدام از آنها براساس الویت بندی پیش می رود و لحظه ای مخاطب را از نگرانی خارج نمی کند، این همان الگوی درستی است که مایکل در پدرخوانده درگیر می شد و همزمان باید با سران دیگر خانواده ها مذاکره می کرد و از سوی دیگر باید به فعالیت های رسمی و اقتصادی خانواده رسیدگی می کرد و در سوی دیگر معیارهای بقای قدرت خود را در نظر می گرفت.

سینماناب - رامین کیانفر: «لتیان» به عنوان اولین تجربه فیلمسازش (علی تیموری)، از آن دست فیلم هایی است که جدای از شوراهای ساخت و نمایش در ذهن سازنده اش و نویسندگانش سانسور شده است، سانسور به معنای تنبلی در اجرا و ساخت اتمسفر درون فیلم که باعث شده ما با فیلمی سراسر خنثی و ترسو مواجه باشیم که حتی نمی تواند موقعیت های بحرانی اش را در ساختار درستش به تصویر بکشد.

سینماناب - حمیدغفاریان: اگر بخواهیم در این دوران رونق ساخت سریال های ویژه نمایش خانگی به یک دستاورد برای نزدیک شدن به مخاطب و ترسیم یک الگوی تقریبا موفق در ساخت و ریتم درست برسیم که در پلان به پلان آن کم فروشی نمی کند، «هم گناه» مصطفی کیایی نمونه خوبی است.

سینماناب - #حمیدغفاریان: یک وجه مهم کارگردانی که تکنسین هایی مانند فیلمبردار در آن ورود می کنند و توجه نمی کنند به تربیت حس بازمی گردد، به طوری که این تربیت حس از شخصیت ها بیرون می آیند و فضایی که ساخته می شود اما وقتی هدایت بازیگر تنها محدود به اجرای دیالوگ ها و یک سری متعلقات دیگر می شود، فضا و آدمها را مکانیکی می کند.

سینماناب - رامین کیانفر: جنبه داشتن در عرصه فیلمسازی نشان از یک خلاقیت ذاتی وابسته به گذشته و اصالت یک فرد است، خلاقیتی که در خود محدود نیست و صاحب یک تشخص است و این میزان تشخص هم با خود سلوکی دارد که وقتی با سینما ترکیب می شود، خروجی یک کار خلاقانه را می دهد.

سینماناب - حمیدغفاریان: «ملکه قلب ها» فیلمی به کارگردانی می ال توهی محصول سال 2019 دانمارک است که از سوی این کشور هم برای رقابت در بخش غیرانگلیسی اسکار ارسال شد اما فیلم قطعا نسبت به محصولات سال خودش، جزو عقب مانده ترین فیلم محسوب می شود و «ملکه قلب ها» از همان فیلم هایی است که نشان ضعف و درجا زدن سینمای یک کشور است که درگیر و دار موضوعات امتحان پس داده ای است که سینما سالها همان مضمون مورد اشاره فیلم را در فرمی جذاب تر و سینمایی تر مطرح کرده است.

سینماناب - حمیدغفاریان: «جنتلمن» محصول سال 2020 آمریکا، نمونه خوبی برای شروع فیلم های جذاب سال میلادی است، فیلمی سرگرم کننده و سرپا که از دل خود سینما بیرون می آید اما سینما در سینما بودنش هم کلک است، این فریب فیلمنامه ای که جزو تعلیق آن در فراز و فرودهای زمانی فیلم است و بخشی از شیوه روایت مدرن این سالهای سینمای آمریکا شده است.

سینماناب: در این اوضاع غم انگیز کرونا، پخش سریالی از نوع محبوبیت «پایتخت» اتفاق خوبی است، چراکه نزدیک شدن به انگیزه ها و کنش های شخصیت هایی ساخته شده که با نمک هم هستند، باعث می شود تا زمان صرف شخصیت پردازی به ساخت موقعیت های تودرتو بیاانجامد اما پس چرا در کلیت این سریال در متن و ساختار با یک شلختگی مواجه هستیم؟!

سینماناب: مارلون براندو در سوم آوریل سال 1924 به دنیا آمد، مردی که آمد تا به بازیگری تعریف و اعتبار دهد و حالا اگر بود 96 سال داشت اما او در سال 2004 چشم از جهان فرو بست،علت واقعی مرگ او به دلیل اصرارهای عجیب وکیلش هرگز به درستی و صحت فاش نشد. بعدها بخش پزشکی دانشگاه UCLA علت مرگ براندو را مشکلات تنفسی ناشی از تصلب بافت‌های ریوی اعلام کرد. هرچند این نکته نیز هرگز مورد تأیید وکیلش قرار نگرفت، علاوه بر آن براندو در سال‌های پایانی عمر دچار نارسایی قلبی بود و گفته می‌شود از بیماری قند و سرطان کبد رنج می‌برد، جسد او بنا بر وصیت خودش سوزانده شد.

سینماناب – حمید غفاریان: بعد از پیشنهاد فیلم درخشان «بازداشتگاه شماره 17» بیلی وایلدر متعلق به سینمای کلاسیک، حالا پیشنهاد دوم ما برای این روزهای خانه نشینی اجباری، فیلم خوب و با شکوه «ریچارد جول» آقای کلینت ایستودد است، فیلمی قصه گو و شخصیت محور با فراز و فرود های جذاب سینمایی که سکانس خوب کم ندارد و روابطی که در فیلم منجر به بروز یک حماسه می شود، روابطی که بین وکیل،مادر و ریچارد جول در فیلم شکل می گیرد تا نشان دهد روح ملی گرایی و تعهد انسانی، مسئله ای است که همچنان نسل های مختلف به آن نیاز دارند همانطور که حسرت دیدن و لمس کردن شخصیت هایی از جنس ریچارد جول در کشور خودمان که منفعت ملی را بر منفعت فردی ترجیح می دهند، احساس می شود.